IBM araştırmacıları, sabit disklerinin ve diğer veri depolama sistemlerinin kapasitesini 100 kat artıracak, nanoteknoloji ile kimyasal tekniklerin kombinasyonundan oluşacak yeni bir teknoloji üzerinde çalışıyorlar.
IBM’in New York ve Kaliforniya laboratuarlarındaki araştırmacılar, bazı kimyasal reaksiyonlar sonucunda her biri düzenli olarak yalnızca birkaç bin adet atomu içeren küçük manyetik partiküllerin ortaya çıktığını gördüler. Söz konusu atomlar, düzenli diziler halinde otomatik olarak kendilerini düzenliyor ve her bir partikülün komşularıyla arasında belirli bir aralık bulunuyordu. Yalnızca 4 nanometre (bir metrenin milyarda biri) içinde 20,000 küçük ‘nanopartikül’ yer alıyordu. Yeni reaksiyonlar, hem nanopartiküllerin boyutunu hem de birbirleriyle aralarındaki mesafeyi ayarlamayı mümkün kılıyor ki, bu, veri yoğunluğunu artırmak açısından büyük önem taşıyor.
IBM Araştırma Depolama Sistemleri ve Teknolojisi Direktörü Currie Munce, “Bu bilimsel keşif, tüm dünyada muazzam bir hızla artan verileri depolama konusunda yeni bir çözüm sunabilir. Yeni prosesin kullanılabilecek diskler halinde üretilmesinden önce aşılması gereken pek çok pratik sorun var, ama yine de son derece heyecan verici bir icat. Bu son teknoloji, en iyi ve en güçlü çözümleri sunmakta endüstri lideri olduğumuzu bir kere daha gösteriyor” dedi.
IBM, geçtiğimiz Mart ayında kapasite rekoru kıran iki yeni disk sürücü çözümü çıkarmıştı. En yüksek kapasiteli disk sürücüsü olan Deskstar 75GXP (75GB) ve en yüksek veri yoğunluğuna sahip sürücü olan Deskstar 40GV (inç başına 14.3 gigabit).
IBM Araştırma Şef Araştırmacısı Dr. Shouheng Sun, “‘Self-assembly’ (kendi kendini düzenleme) tekniğiyle işin büyük bir kısmının doğa tarafından yapılması sağlanıyor. Yeni proses, gelecekte yüksek yoğunluklu veri depolama ortamlarının nasıl olabileceği konusundaki seçenekler üzerinde düşünmemizi sağlıyor” dedi.
4 nanometre boyutundaki nanopartiküller, IBM’in Ekim 1999’da inç başına 35.3 milyar bit yoğunluğuyla rekor kıran manyetik diskindeki manyetik parçacıkların yaklaşık yarı boyutunda olmanın yanı sıra boyut açısından da 10 misli daha düzenliler. Küçük manyetik partiküller, daha küçük veri bitlerinin depolanmasına, tek tip partikül boyutları ise, mevcut sinyal tarama ve hata düzeltme düzenekleriyle daha küçük veri bit’lerinin bile kolayca ve tespit edilmesine imkan veriyorlar.
Radikal bir buluş olan bu yeni teknolojinin, üretim aşamasına ulaşması için bazı belirsizliklerin ortadan kalkması gerekiyor.
Bu belirsizliklerden bazıları şunlar : Materyalin dayanıklılığı, yumuşaklığı ve kimyasal stabilitesi, manyetik oryantasyonun kontrol edilebilmesi, 3.5 inçlik bir yüzey üzerinde düzenli dağılımın sağlanıp sağlanamayacağı, üretim maliyeti, diskin üretiminde kullanılan diğer materyal ve proseslerle uyumlu olup olmayacağı, ses performansının ne olacağı.